 |
|
|
Klik op de gewenste tip voor meer informatie.
| 100x vallen en 101x opstaan: blijf 't proberen ! |
 |
|
Video van Nick Vujicic, man zonder benen, zonder armen, die telkens opnieuw de kracht vindt om op te staan. 100x vallen, 101x opstaan.
De kracht om te blijven proberen
"If I fail and give up trying to get up again, do you think that I will succeed? But if I try over and over again ... eventually, I WILL GET UP".
|
|
| Dromen realiseren. Deze 2 zangers deden het ! |
|
|
| Ga in het leven en jezelf staan |
|
|
Luisteren naar de eigen Lichaamswijsheid
Kijk wat je onbewust doet,
Kijk wat je onderbewust doet,
is het vanuit het hoofd,
is het vanuit het hart
is het een gewoontepatroon
is het je intuitie.
Saboteer je jezelf en/of maak je een compromis met Jezelf ?
Ontdek je Patroon.
Onderbewust kan er nog een stroming liggen die je nog tegen kan houden.
als je een patroon bijzelf tegen komt, dat je niet datgene doet of niet lukt.
Ga eens kijken waar je Jezelf nog op saboteert op een dieperliggend niveau.
Wat zoek je nog in de spiegel van de buitenwereld...
wat je Al in je hebt.
Het is het omdraaien van de spiegel.
kijken in een ogen-blik naar Jezelf in de weerspiegeling van de Ander
Ga naar binnen bij Jezelf en maak verbinding/contact met je Spirit en vraag of je mag zien wat daar nog ligt in je Schatkamer.
Durf eerlijk te kijken wat er getoond wordt.
en zeg Ja
Ja... om in het Leven en Jezelf te gaan staan.
Maak er aanspraak op
©2008 Joke van Melsen
|
|
| Kan je tijd nemen? |
|
|
A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that thousands of people went through the station, most of them on their way to work.
Three minutes went by and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace and stopped for a few seconds and then hurried up to meet his schedule.
A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping continued to walk.
A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.
The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried but the kid stopped to look at the violinist. Finally the mother pushed hard and the child continued to walk turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.
In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.
No one knew this but the violinist was Joshua Bell, one of the best musicians in the world. He played one of the most intricate pieces ever written with a violin worth 3.5 million dollars.
Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston and the seats average $100.
This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of an social experiment about perception, taste and priorities of people. The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?
One of the possible conclusions from this experience could be:
If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things are we missing?
|
|
| Liefde is ... een ander begrijpen |
|
|
Om bij stil te staan.
Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen.
Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4 puppies te koop en zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant.
Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overal getrokken.
Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. "Meneer" zei de jongen, "Ik wil een van uw puppies kopen". "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben hele goede ouders en kosten aardig wat geld".
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen.
Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien.
"Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?"
"Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje. "Dolly", riep hij.
Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.
De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek.
Zijn ogen straalden van verrukking.
Terwijl de honden naar het hek toekwamen rennen,zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok. Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichtbaar kleiner dan de andere hondjes.
Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben",zei het kleine jongetje, terwijl hij naar de waggelende hond wees.
De boer knielde naast het jongetje neer en zei: "zoon, je wil dat hondje echt niet. Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen".
Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen. Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje.
De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".
Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppy op.
Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppy aan de kleine jongen gaf.
"Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen.
"Niets, het is gratis", zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde".
De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die hen begrijpt.
|
|
| Loslaten ... |
|
|
Er liepen eens een oude en een jonge Zen-monnik langs een weg. Op een gegeven moment kwamen ze bij een rivier, die ze moesten oversteken. Op de plek waar de weg en de rivier elkaar kruisten, stond een mooie jonge vrouw in een zijden kimono. Zij vroeg of de monniken haar konden helpen bij het oversteken. De zoude Zen-monnik aarzelde geen moment, nam haar in zijn armen, droeg haar naar de overkant en zette haar daar neer.
Zwijgend vervolgden de monniken hun weg.
's Avonds laat toen ze onderdak hadden gevonden in een tempel kon de jonge monnik zich niet langer bedwingen en vroeg: "Wij Zen-monniken mogen ons tijdens onze training niet met vrouwen bemoeien, laat staan aanraken. Waarom heb jij dat dan toch gedaan?"
De oudere monnik antwoordde: "Ik heb de vrouw opgepakt, naar de overkant gedragen, haar daar neergezet en losgelaten. Jij draagt haar kennelijk nog steeds met je mee en hebt haar nog niet losgelaten."
Uit "management met metaforen" - Paul Baardman |
|
| Onvoorwaardelijke liefde |
|
|
Op een diner om fondsen te werven voor een Amerikaanse school ten behoeve van gehandicapte kinderen hield één van de ouders een toespraak die door de aanwezigen niet meer vergeten zou worden. Na een woord van dank en waardering aan de school en haar directie stelde hij een vraag: "Wanneer de natuur geen externe bemoeienis kent, functioneert alles in de natuur volmaakt. Toch kan mijn zoon niet leren zoals andere kinderen. Hij begrijpt minder dan andere kinderen. Waar is de natuurlijke volmaaktheid als het om mijn zoon gaat?"
De zaal viel helemaal stil bij deze vraag, en de vader vervolgde zijn toespraak: "Ik denk dat als een kind als onze Shay op de wereld komt, er zich dan een kans voordoet om onze ware menselijke aard te tonen, namelijk op de manier waarop wij met zo'n kind omgaan."
Daarna kwam hij met het volgende verhaal.
Shay en zijn vader liepen langs een park waar enkele jongens die Shay kende baseball speelden. Shay vroeg zijn vader: "Denk je dat ik mee mag doen?"
Zijn vader wist dat de meeste jongens liever niet iemand als Shay in hun team hadden, maar aan de andere kant zag hij ook in dat als zijn zoon mee mocht doen, hij een hoognodig gevoel van 'er bij horen' zou krijgen. Dus liep hij op één van de jongens af en vroeg of Shay mee mocht spelen. De jongen keek om zich heen voor steun, maar omdat niemand reageerde, nam hij zelf een besluit en antwoordde: "We staan zes punten achter en we spelen al in de achtste inning. Als het aan mij ligt kan Shay meedoen, en we kijken wel of we hem aan slag kunnen krijgen in de negende inning."
Aan het eind van de achtste inning scoorde het team waar Shay in mee deed een paar punten, maar ze lagen nog steeds drie punten achter. Op het hoogtepunt van de negende inning kreeg Shay een handschoen en een plaats als verrevelder. Ondanks dat er geen bal zijn kant op kwam, was hij duidelijk heel opgewonden dat hij zomaar stond opgesteld. Hij had een grijns van oor tot oor als zijn vader vanaf de zijlijn naar hem zwaaide. Tegen het einde van de negende inning scoorde het team waarin Shay speelde weer. Met twee punten te gaan en alle honken bezet was de potentiële winnende slag aan de beurt, en het was Shay's beurt. Zouden ze op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd Shay laten spelen en de kans lopen om te verliezen?
Verrassend genoeg kreeg Shay het slaghout. Iedereen wist dat een rake slag gewoon onmogelijk was, omdat Shay niet eens wist hoe hij de knuppel moest vasthouden, laat staan dat hij er een bal mee kon raken. Maar Shay ging op de thuisplaats staan, en de werper deed een paar passen naar voren om de bal zachtjes te gooien zodat er een kans bestond dat Shay hem zou raken.
De eerste worp kwam op hem af, Shay sloeg er maar een slag naar en miste. Daarop kwam de werper nog een paar passen naar voren om de bal heel zacht te werpen. De bal kwam en Shay raakte de bal die pardoes over de grond recht op de werper af rolde. De werper pakte de slappe bal op en had alle tijd om de bal naar het eerste honk te gooien. Shay zou dan uit zijn en het hele spel zou dan over zijn. In plaats daarvan pakte de werper de bal op, draaide zich om en wierp de bal met een hoge boog naar rechts, helemaal buiten het bereik van de eerste honkman. Ineens begon iedereen te roepen: "Shay, ren naar het eerste! Ren naar het eerste honk." Shay had nog nooit in zijn leventje het eerste honk bereikt. Hij hobbelde verschrikt langs de baseline met wijd opengesperde ogen, en iedereen riep: "Naar het tweede, ren naar het tweede honk."
Tegen de tijd dat Shay over het eerste honk hinkelde, had de speler op het rechterveld de bal. Hij had de bal naar het tweede honk kunnen gooien, en dan was Shay uit. Maar hij begreep de bedoelingen van de werper en gooide opzettelijk hoog over het derde honk. Shay rende zo goed als hij kon naar het tweede honk, terwijl de renners voor hem als gekken de honken passeerden op weg naar het thuishonk. Shay bereikte hijgend het tweede honk, en de korte stop van de tegenpartij holde op hem af om hem de goede richting op te helpen naar het volgende honk terwijl hij riep: "Ren naar het derde!" Tegen de tijd dat hij het derde honk bereikte, schreeuwden de jongens van beide teams: "Shay, naar de thuisplaat, ren naar de thuisplaat." Shay strompelde naar de thuisplaat en raakte het honk.
Iedereen was door het dolle heen en juichte hem toe alsof hij een homerun had geslagen, en de wedstrijd voor zijn team had gewonnen.
"Op die dag," zei de vader zacht, terwijl de tranen langs zijn wangen drupten, "op die dag brachten de jongens van beide teams een stukje onvoorwaardelijke liefde en menselijkheid in het spel..."
|
|
| Purpose.nl |
|
|
| Wil je regelmatig een email ontvangen met inspirerende teksten en doordenkertjes? Surf dan naar www.purpose.nl. |
|
| Tijd maken ... genieten van elk moment, zelfs in de pletsende regen |
|
|
Een klein lief meisje stond onder een luifel.
Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama.
Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten.
Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt.
We wachtten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent.
Ik verdwijn in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt.
Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind' - zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten.
'Mama, laten we door de regen gaan rennen,' zei ze.
'Wat ?' vroeg Mama.
'Laten we door de regen gaan rennen!' herhaalde ze.
'Nee, lieverd.
We wachten tot het wat minder wordt' antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde:
'Mama, laten we door de regen gaan rennen.'
'We worden doornat als we dat doen,' zei mama.
'Nee, dat zullen we niet, mama.
Dat is niet wat je zei vanmorgen' zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
'Vanmorgen?'
'Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?'
Het meisje zei kalmpjes:
'Weet je dat niet meer?
Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
'Als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen!'
Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen.
We stonden allemaal doodstil.
De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weg lachen of haar voor gek uitmaken.
Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei.
Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
'Lieverd, je hebt gelijk.
Laten we door de regen rennen.
Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama.
Daar gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit
Sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen.
Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd.
Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's.
Ja, ik ook.
Ik rende en werd nat.
Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen.
Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...
Vergeet daarom niet om 'tijd' te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken.
Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan 'het' leven en de waarden in het leven...
Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dagdagelijkse dingen,
En beetje humor...
Ik hoop dat je het apprecieerde.
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE REGEN TE RENNEN.
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur om hem te waarderen, een dag om van hem te houden, maar een heel leven om hem te vergeten.
Stuur dit naar mensen die je nooit zal vergeten en vergeet niet om het ook naar de persoon te sturen die het naar jou gestuurd heeft.
Het is een korte boodschap om ze te laten weten dat je ze nooit zal vergeten.
Als je het naar niemand doorstuurt, dan betekent dat je gehaast bent.
Neem de tijd om te leven!
Houdt contact met je vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
Van het 'concert des levens' heeft niemand een programma.
|
|
| Verhaal over vader & zoon, over oordelen en prioriteiten in het leven |
|
|
"Een man kwam laat thuis van zijn werk, moe en geïrriteerd. Zijn zoontje van vijf zat op de stoep voor de deur op hem te wachten.
Zoon: 'papa mag ik je iets vragen?'
Vader: 'ja natuurlijk, wat is er?'
Zoon:' Papa, hoeveel verdien je per uur?'
Vader: 'dat zijn jouw zaken niet, waarom vraag je zulke dingen?' zei de vader kwaad.
Zoon: 'ik wil het gewoon weten. Alsjeblieft vertel het mij, hoeveel verdien je per uur?'
Vader: 'als je het echt wil weten, ik verdien € 14,00 per uur'
Zoon:'oh' antwoordde de zoon met zijn hoofd gebogen
Zoon: 'papa mag ik alsjeblieft € 7,00 lenen?'
De vader werd furieus. Als dat de enige reden is waarom je mij dat vraagt zodat je geld kan lenen om één of ander dom speelgoedje te kopen dan mag je nu onmiddellijk naar boven en naar je bed. En denk er maar over na waarom je zo egoïstisch bent. Ik ga niet elke dag hard gaan werken voor zulke kinderlijke onnozelheden.
De jongen ging stil naar zijn kamer en sloot de deur.
De man zat neer en werd nog bozer over de vragen van zijn zoontje. Hoe durft hij zulkse dingen te vragen alleen maar om geld te krijgen?
Na een uurtje of zo, was de man gekalmeerd en begon hij na te denken:
Misschien moest het kind echt wel dringend iets kopen met die €7,00, en eigenlijk vroeg het kind nooit veel om geld.
De man ging naar de kamer van het kindje en deed de deur open.
Slaap je, zoon? vroeg de vader.
Neen, papa. Ik ben wakker, zei de zoon.
Ik heb eens nagedacht, misschien was ik te hard voor je. Het is een lange dag geweest en ik heb mij op jou afgereageerd. Hier is de zeven euro die je gevraagd hebt.
De jongen lachtte en zette zich rechtop. Dank je papa! riep hij. Dan nam hij vanonder zijn kussen nog wat geldstukken.
De man zag dat de jongen al geld had en begon weer boos te worden.
De jongen zat stil zijn geld te tellen, en keek dan naar zijn vader.
Waarom vraag je mij geld als je al geld hebt? gromde de vader.
Omdat ik nog niet genoeg had, maar nu wel. Antwoordde de jongen.
Papa, ik heb €14,00 nu. Kan ik nu een uur van je tijd kopen? Alsjeblieft kom morgen een uurtje vroeger naar huis. Ik zou graag samen met jou eten.
De vader was vertederd. Hij legde zijn armen rond de jongen en vroeg hem te vergeven.
Het is een kleine herinnering aan allen die hard werken in het leven. We mogen de tijd niet door onze vingers laten glijden zonder enige tijd te spenderen met diegenen die echt voor ons tellen, die het nauwst aan ons hart liggen.
Als we morgen sterven, zal de onderneming waarvoor we werken ons gemakkelijk vervangen in een paar uur tijd. Maar de familie en vrienden die we achterlaten zullen het verlies voor de rest van hun leven voelen."
|
|
|
|
|
|
|
